ជីតាខ្ញុំអាយុ៧៧ឆ្នាំហើយ ពូ និងបងស្រីខ្ញុំបានធ្វើលិខិតឆ្លងដែនអោយគាត់ក្នុងគោលបំនងអោយគាត់ទៅ លេងស្រុកកំណើតគាត់នៅចិន។ តែជាអកុសល លិខិតឆ្លងដែនត្រូវប្រើសំរាប់មើលជំងឺនៅវៀតណាមទៅវិញ។ គាត់បានធ្លាក់ខ្លួនឈឺនៅខែប្រាំពីរ គ្រួសារខ្ញុំបានបញ្ជូនគាត់នៅព្យាបាលនៅមន្ទីរពេទ្យ ហ័ងមីន ជាមន្ទីរពេទ្យឯកជនមួយ។ ដំបូង គ្រូពេទ្យនៅទីនោះប្រាប់ថាទឹកចូលសួតគាត់ ហើយគាត់កើតជំងឺរបេង។ បន្ទាប់មកគេបានប្រើថ្នាំរបេង និងបូមទឹកសួតគាត់។ តែនៅក្នុងហ្វីលដែលថតសួតគាត់ គឺមានដុំមូលខ្មៅពីរដុំ ពូខ្ញុំបានសួរទៅគ្រូពេទ្យថាជាដុំអ្វី? គ្រូពេទ្យបានប្រាប់ថា វាគ្រាន់តែដុំរលាកបន្តិចបន្តួច។ នៅពេលដែលគាត់ត្រលប់មកផ្ទះវិញ យើងតែងនាំគាត់ទៅពិនិត្យជំងឺរាល់១ខែម្តង អស់រយៈពេល២ខែ ជំងឺគាត់ក៍ចាប់ផ្តើចធ្ងន់ធ្ងរនៅខែតុលា រួចពូខ្ញុំក៍បញ្ជូនគាត់នៅវៀតណាមវិញភ្លាមៗដែរ។ គ្រូពេទ្យថាគាត់មានដុំមួយខ្មៅនៅជិតក្រលៀនគាត់ ដែលបណ្តាលអោយគាត់មានសភាពធ្ងន់បែបនេះ ហើយប្រាប់ថាគាត់ត្រូវការការវះកាត់ជាបន្ទាន់។ តែគ្រូពេទ្យនៅទីនោះបែរជាថា គាត់ចង់ប្រើថ្នាំដើម្បីរំលាយដុំនោះ ព្រោះពេលនោះសភាពជីតាខ្ញុំខ្សោយមិនអាចវះកាត់បានទេ។ ១អាទិត្យក្រោយមក ថ្នាំនោះគ្មានប្រសិទ្ធភាព គ្រូពេទ្យគាត់ប្រាប់ថាត្រូវបញ្ជូនគាត់នៅមន្ទីរពេទ្យចារីវះកាត់ជាបន្ទាន់។ នៅទីនោះគេបានបញ្ជូនគាត់ទៅនៅជាន់ទី៩ ទាំងគ្មានគ្រូពេទ្យមកពិនិត្យ។ គ្រូពេទ្យប្រាប់ថាត្រូវការយកខួរឆ្អឹងខ្នង ដើម្បីទៅពិនិត្យខ្លាចមានរបេងខួរក្បាល ពូខ្ញុំសួរថា តើបើកើតជំងឺរបេងខួរក្បាលមែន តែលោកអាចព្យាបាលបានអត់? គ្រូពេទ្យថាមិនបានទេ ហើយការវះកាត់ក្រលៀនត្រូវទៅបញ្ជូនទៅបន្ទីរពេទ្យសួតមួយទៀត។ ពេលនោះពូខ្ញុំបានបដិសេធបូមខួរឆ្អឹងខ្នង រួចចង់បញ្ជូនគាត់ទៅមន្ទីរពេទ្យសួតតែម្តង។ តែអ្វីតែវេទនានោះ គឺមន្ទីរនោះមិនព្រមបើកទ្វារជណ្តើរយន្តអោយចុះសោះ។ ៣ម៉ោងក្រោយមក ស្រាប់តែមានអ្នកជំងឺត្រូវឡើងមកជាន់ទី៩ដែរ រួចពូខ្ញុំក៍សូកលុយអោយបញ្ជូនគាត់មកដីវិញ។ ពេលទៅដល់មន្ទីរពេទ្យនោះ ពូខ្ញុំបានហុចឯកសារពិនិត្យជំងឺនៅវៀតណាមអោយគ្រូពេទ្យមើល គ្រូពេទ្យសឹងតែមិនជឿថាគ្រូពេទ្យវៀតណាមជាអ្នកមើល គេថានេះជាឯកសារយើងពិនិត្យនៅខ្មែរ។ ការពិត ដុំខ្មៅនោះជាដុំម្យ៉ាងអាចវិវត្តន៍ទៅជាជំងឺមហារីក ហើយសួតជីតាខ្ញុំត្រូវបានទឹកចូលទាំងពីរដែលខុសពីកាលមុនចូលតែមួយចំហៀង។ គ្រូពេទ្យនោះ ថាទៀតថា ឯក្រលៀនគាត់គឺគ្មានបញ្ហាទេ មិនបាច់ត្រូវការវះកាត់ទេ ហើយគាត់ក៍គ្មានជំងឺរបេងដែរ។ គ្រូពេទ្យនោះ បា្រប់ថាគាត់នឹងខំព្យាបាលជំងឺនេះក្រោម២០ថ្ងៃ។ តែជាអកុសលលទ្ធផលចុងក្រោយ ដុំនោះបានរីកធំ កា្លយជាដុំមហារីកស៊ីសួតគាត់។ គ្រូពេទ្យថា បើយកអោយគាត់តាំងពីដំបូង គាត់នឹងអាចយកដុំពីរនោះចេញបានជាមិនខាន។ ដោយអស់ង្ឃឹយ ពួកយើងបានបញ្ជូនគាត់មកផ្ទះវិញនៅចំថ្ងៃទី១១ ខែវិច្ឆិកា បន្ទាប់ពីលោកគ្រូពេទ្យបា្រប់ថា គាត់អាចរស់នៅបានត្រឹមតែ៣ថ្ងៃទៀតទេ។ គាត់បានទទួលអនិច្ចកម្មនៅថ្ងៃទី១៣ ខែវិច្ឆិកា។
ខ្ញុំសែនឆ្ងល់ដល់ហើយ ហេតុអ្វីបានជាគ្រូពេទ្យនៅមន្ទីរហ័ងមីនធ្វើដូច្នេះ? ដំបូងធានាព្យាលបាលជា រហូតដល់ជំងឺធ្ងន់ធ្ងរ បែរជាព្យាយាមរកវិធីបញ្ជូនអ្នកជំងឺចេញទៅមន្ទីរពេទ្យផ្សេង ដោយគ្មានការទទួលខុសត្រូវក្នុងខ្លួន។ តើមនសិការធ្វើជាគ្រូពេទ្យនៅទីណា? ខ្ញុំពិតជាខ្លាចណាស់ ខ្លាចចិត្តមនុស្សណាស់ ហេតុអ្វីពិភពលោកនេះខ្មៅងងឹតម្លេះ! សង្ឃឹមថាបងប្អូន កុំអោយចាញ់បោកពេទ្យដូចគ្រួសារខ្ញុំទៀត!
ការសោកស្តាយនេះ ខ្ញុំបានសន្យាចំពោះមុខសាកសពគាត់ថា ខ្ញុំនឹងខំរៀនវិជ្ជាពេទ្យនេះ ហើយធ្វើអោយអ្នកដែលធ្វើចំពោះគាត់ ទទួលនូវអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលគេបានធ្វើ! កុង! សូមអោយកុងទៅអោយបានសុខ កុំបារម្មណ៍នឹងគ្រួសារនេះ ហើយខ្ញុំនឹង ធ្វើអោយគ្រួសារនេះរុងរឿង មានបាន មិនអោយអ្នកណាមើលងាយដូចថ្ងៃនេះទេ ហើយខ្ញុំនឹងធ្វើអោយមនុស្សមួយចំនួនដែលធ្វើចំពោះគ្រួសារយើងថ្ងៃនេះ អោយគេសោកស្តាយនូវទង្វើរបស់គេគ្រប់បែបយ៉ាង! ខ្ញុំសន្យាក្នុងនាមជាចៅសំឡាញ់ម្នាក់ និងកូនប្រុសម្នាក់!
ដោយ៖ khmerpanda
This is a short description in the author block about the author. You edit it by entering text in the "Biographical Info" field in the user admin panel.
0 comments:
Post a Comment